DNA werd in 1869 ontdekt door Johann Friedrich Miescher. Hij was een Zwitserse biochemicus die experimenteerde met pus, dat hij van ziekenhuizen kreeg. Het was eigenlijk uit ziekenhuisafval. Het lukte hem hieruit de stof DNA te zuiveren uit leukocyten.

De molecuulstructuur van DNA ontdekte hij niet. Dit werd pas gedaan in 1909. Phoebus Levene de theorie gedacht dat DNA uit vier nucleotiden bestond. In 1919 publiceerde hij een artikel over hoe de nucleotiden, de aparte onderdelen van het DNA, onderling verbonden zijn. Hij noemde de verbinding een nucleïnezuur.

In 1951 werd er voor het eerst een model van DNA gemaakt.  Dit werd gedaan door ene Linus Pauling. Volgens zijn model bestond DNA uit een helix stuctuur. De structuur klopte, maar er zaten nog wel veel fouten in waarvan we nu weten dat ze anders zijn.

En jaar later vond een andere wetenschapper, Erwin Chargaff, nieuwe informatie over de structuur van DNA. Men wist al dat DNA dubbelstrengs was, maar Chargaff ontdekte dat het ook net zoveel A’tjes (adenine) als T’tjes (thymine) en evenveel C’tjes (cytosine) als G’tjes (guanine) bevat. Deze regel werd een jaar later bevestigd door dat gevonden werd dat de dubbele helix is opgebouwd uit baseparen van enerzijds adenine en thymine, en anderzijds cytosine en guanine.

In 1944 werd bewezen dat het DNA uit verschillende codes bestaat. De erfelijke aanleg van organismen was al vastgelegd. Dat wil zeggen dat DNA de informatie heeft voor jouw eigenschappen, bijvoorbeeld je bloedgroep of de kleur van je ogen. Een informatiedrager zoals een boek. Maar men wist nog niet hoe het DNA zich bij elke deling kopieerde en hoe informatie in het DNA werd opgeslagen. De oplossing bleek te zitten in de structuur van het DNA.

De juiste structuur voor DNA, die we vandaag nogsteeds gebruiken, is in 1953 vast gesteld door het onderzoek van James D. Watson, Francis Crick, Maurice Wilkins en Rosalind Franklin.  Franklin deed onderzoek naar de structuur van DNA met behulp van de röntgendiffractietechniek.( Bij deze techniek worden er röntgenstralen door een stof gezonden. Deze stralen worden door de structuur afgebogen. Vervolgens laat men de stralen op fotografisch papier vallen. Op deze foto kun je dan de structuur van het DNA aflezen.) Een van de foto's van Franklin kwam via Wilkins bij Watson en Crick terecht. De gegevens van Franklin hielpen Watson en Crick om aan te tonen dat de structuur van de dubbele helix klopte. Watson en Crick werden bij de bevestiging van hun model geholpen door Wilkins. Zij publiceerden het artikel over de structuur van het DNA in het tijdschrift Nature op 25 april 1953. In hetzelfde nummer verschenen publicaties van Franklin en Wilkins over hetzelfde onderwerp. Een maand later publiceerden Watson en Crick door middel van de gevonden structuur een model voor de deling van DNA.

 Het woord DNA is eigenlijk een afkorting van een moeilijk engels woord, namelijk  deoxyribonucleic acid. Dit wordt in het Nederlands vertaald met 'desoxyribonucleïnezuur' of 'deoxyribonucleïnezuur'. Zoals de naam dus zegt is DNA  een nucleïnezuur. Nucleïnezuren zijn ketens van nucleotiden, en wat dat is kun je lezen onder het kopje “ Bouw ”